India

18 juni 2015 - Leh, India


Op 2 juni vlieg ik van Yangon naar Bangkok, van Bangkok naar Calcutta en van Calcutta naar New Delhi waar ik 3 juni in de ochtend aankom. Gelukkig heb ik een pick up geregeld via een kennis (Vineet) van mijn klasgenoot Tara. Hij brengt mij naar de Tibetaanse wijk waar ik 's avonds de nachtbus neem naar Dharamsala. 

Onderweg stopt mijn chauffeur om bananen te komen en verderop langs de weg voeren we samen de apen. Veel jonkies met hun mama. Je mag ze niet in de ogen aankijken want dan kunnen ze agressief worden. Wel even een leuk tussendoortje...de aapjes voeren.

Eenmaal aangekomen in de Tibetaanse wijk wordt mij uitgelegd waar ik mij voor de bus moet melden en regel ik een kamer. Niet echt fancy en zeker het geld niet waard voor die paar uur maar ik heb zo weinig geslapen en een nacht overgeslagen dat zodra ik een bed zie in slaap val. 


India is weer even wennen, constant getoeter overal drukte. Je zintuigen worden voor volle 100% benut. Natuurlijk het bedekken van je lichaam ondanks de hitte en dan die ongegeneerde blikken, vooral van mannen. Ja, ik ben weer in India!!

De nachtbus is prima en ik kom de volgende dag 4 juni aan in Dharamsala oftewel Mac Cloudgnsj. Dit is de plaats waar ook de Dalai Lama woont. Helaas komen we er snel achter dat die in Australië is. Na een half uur begrijp ik wel waarom de Dalai Lama niet hier is, het is namelijk topdrukte hier. Groot deel van India heeft vakantie en het is de laatste maand voor het regenseizoen. Ik word gek van de drukte. Ik probeer bij Vineet langs te gaan, maar die is er nog niet. Samen met een vrouw uit Ethiopië, Meti 36 jaar die ik ontmoet heb in de bus, gaan we op zoek naar een slaapplaats. Dit blijkt niet gemakkelijk te zijn, of ze zitten vol of ze kunnen het pas na 12 uur vertellen. De mensen zijn ook minder vriendelijk. Je merkt aan ze dat ze de toeristen beetje zat zijn. 
We besluiten hogerop in het dorpje Dharamkot op zoek te gaan naar een slaapplek. Dit was echt een top idee. Super relaxed dorp, waar geen auto's kunnen rijden, geweldig uitzicht en een beetje hippie sfeer. We vinden hier een kamer bij een vriendelijke man genaamd Sam voor 300 roepies per nacht, dat is ongeveer €4,50. Die dag besluiten we de boel te verkennen. Onze buurvrouw vertelt dat 3 Nederlanders een gratis medicatie sessie doen op het dak van hun verblijf. We besluiten te gaan kijken. Het is een Nederlands stel en een vriendin van hun. Ze zijn christenen en elke sessie zingen ze en lezen ze een stukje uit de bijbel. De locatie is top in een grote tent met geweldig uitzicht. De sessie duurt een uur en wordt afgesloten met kopje thee en een koekje. Heerlijk!! 

Het geweldige van Dharamkot is dat allerlei geloven en levensovertuigingen en levenswijzen naast elkaar leven. Publiek is erg divers niet alleen qua leeftijd maar ook qua afkomst. Wel is het erg gericht op retraite, meditatie, yoga en massages. Je kunt er ook trekkings maken. Mijn dagen hier bestaan voornamelijk uit relaxen. 

5 juni in de ochtend besluit ik toch naar een ashram te gaan om mee te doen aan een ochtend medidatie. Oww wat heb ik respect voor mensen die dat kunnen. Alleen al enige tijd in dezelfde houding zitten is al een uitdaging. Mijn gedachten zijn overal en nergens en ik heb ook moeite met juiste houding te vinden. Aan het eind van de sessie legt degene die de meditatie heeft geleid dingen uit en beantwoord vragen. Gelukkig geeft hij aan dat je al erg blij mag zijn als je het 4 seconden hebt volgehouden. Erg blij dat ik het dus niet alleen heb. 
Na de sessie heb ik een twee uur durende massage geboekt bij body tempel. Halleluja ik ben even in de hemel. Heerlijk een man die zegt dat je gewoon alleen maar moet relaxen en hij je van top tot teen masseert. Sommige puntjes doen toch even pijn maar blijven ademen en proberen te relaxen. Na de massage wordt ik in de sauna gezet. Ik moet zeggen dit leventje bevalt mij wel.
's Middags ga ik op bezoek bij Vineet. We regelen de vliegtickets voor naar Ladakh en natuurlijk weer terug naar Delhi. Hij geeft mij wat tips. Ik krijg er nu heel veel zin in.
Na mijn avondeten kom ik twee meiden tegen een Russische en een Spaanse. Ze nodigen mij uit om te komen kijken bij een dansmeditatie. Helaas zijn er niet veel deelnemers, maar het is erg gezellig en we drinken een kopje thee met weer adembenemend uitzicht. We kijken een beetje naar de drie dansende deelnemers en kletsen met elkaar.

6 juni....Ik ben niet top fit. Futloos en last van mijn keel. Lijkt wel of ik een koudje heb opgelopen. Het is ook een stuk frisser hier dan ik de afgelopen 5 maanden gewend ben. 
Die dag ga ik met Meti een bezoek brengen aan de Dalai Lama tempel en natuurlijk zijn huis. Om eerlijk te zijn niks bijzonders. Verder shoppen we een beetje en aan het eind van de middag heb ik weer een massage gepland.
Dit keer 2,5 uur en ook iets aangepast omdat ik niet helemaal fit ben maar nog steeds super lekker en ontspannen. Ik word heerlijk verwend en in de watten gelegd. 
' s Avonds lekker eten met Meti, mijn laatste avond in Dharamsala. Voordat ik wegga zeg ik ook nog even gedag tegen de buren. Twee mannen die een juwelierswinkeltje hebben waar ik natuurlijk wat gekocht heb en waar we af en toe een kopje thee dronken en gezellig kletsten.

Volgende ochtend 7 juni neem ik de bus naar Jammu, een plaats in Khasmir. Bij het busstation ontmoet ik Jano een Franse vrouw van 63. Als de bus aankomt proberen ze ons meteen al een oor aan te naaien om 10 roepies te vragen om onze tassen op de dak van de bus te doen. Ik verklaar ze voor gek en neem mijn tas gewoon mee de bus in. Jano betaalt de 10 roepies, wat ze nooit had moeten doen. Eenmaal aangekomen in Jammu vragen ze nogmaals 10 roepies aan Jano. Ik zie een van de mannen teruglopen en grijzen en lachen naar andere mannen die wachten. Ik word boos begin te schreeuwen en pak de 10 roepies uit de man zijn handen en zeg dat hij moet oprotten. Dan staan er opeens 20 kasjmir mannen naar je te staren, want vrouwen met tegenspraak kennen ze niet. Snel pakken we een tuk tuk en peren we hem. 
Later horen we van andere toeristen en zelfs lokalen dat Kashmir mannen heel onvriendelijk zijn voornamelijk tegen toeristen laat staan tegen vrouwelijke toeristen die alleen reizen. Die blikken...  Ik ben gewend op aan- en nagestaard te worden, maar dit zijn van die ranzige blikken, respectloos. Zelf in de bus hebben ze aparte plekken speciaal voor vrouwen, maar toch proberen ze naast je te zitten als je dan aangeeft dat het een vrouwenplek is kijken ze geïrriteerd. Tja, jullie hebben dit zelf verzonnen, omdat jullie blijkbaar als mannen niet kunnen gedragen! 
Je merkt het al Sarah is te geëmancipeerd en te westers voor Kasjmir. Gelukkig zijn er ook meer dan genoeg vriendelijke mannen en worden we ontzettend vriendelijk ontvangen bij ons hotel. 
Later raak ik ook aan de klets met een Indiaase man die in het leger heeft gezeten, hij is een Sik. 's Avonds komen er nog twee backpackers aan een komt Australië maar is zo ziek dat hij meteen zijn bed induikt. Andere komt uit Duitsland. Hij blijkt in september te gaan studeren in Utrecht, de hele avond zitten we gezellig te kletsen. Hij vertelt mij hoe erg Srinagar is met zijn scams. Leuk vooruitzicht, ik ga namelijk van Leh naar Srinagar blijf daar twee dagen.
En zoals het al vaker is gegaan zeg ik gedag zonder zijn naam te weten al heb ik hem wel op het eind mijn FB gegeven.

8 Juni in de ochtend vertrekken we naar het vliegveld. Net uit de taxi gestapt worden we meteen weer een oor aangenaaid. Jongens vragen of we een trolley willen en vertellen dat we 300 roepies moeten betalen. Jano knapt en zegt: Fuck Off! Goed begin van onze dag... Later blijkt natuurlijk dat de trolleys netjes naar buiten worden gebracht en dat je er een zonder te betalen gewoon kan pakken en gebruiken. Na serieus 5 tascontroles, 5 X gefouilleerd te zijn, wat voor vrouwen apart achter gordijnen gebeurd, kunnen we inchecken. Alles wordt gecheckt en dubbel gecheckt maar ons water mogen we gewoon meenemen. Na paspoort controle moeten we onze check in bagage identificeren. Dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. De mensen zijn wel erg vriendelijk en behulpzaam. 
Na een geweldige vlucht over de Himalaya met heel veel oooh en aah's die klinken door het vliegtuig landen we aan in Leh. Leh is een plaats in de regio Ladakh wat midden in de Himalaya ligt op 3500 m hoogte. Heel veel Tibetanen zijn hierheen gevlucht ivm de onderdrukking van de Chinezen. Het is een boeddhistische plaats al heeft het ook een moskee. Het grenst aan Kazimir en veel Kazimir mensen komen hier naar toe tijdens het seizoen om zaken te doen. 
Meteen bij de bagagetrolley staan grote voorlichtingsborden over hoogteziekte en de belangrijkheid van acclimatiseren. Dat staat ons dan ook de komende dagen te doen..acclimatiseren.
We checken in bij travellers house. Niet echt gekoop,  700 roepies, maar we zijn te moe om echt op zoek te gaan. Later blijkt het een ontzettende vriendelijke familie te zijn en we zitten 5 min lopen van het centrum.
De eerste dagen is het beetje rondlopen door de stad en veel op bed hangen. Ik heb nog steeds die vervelende hoest en zodra ik maar iets doe merk ik het aan mijn adem. Het heeft tijd nodig. Ondertussen wel al even geshopt voor water, eten en warme kleding want die had Sarah niet echt mee.
Leh heeft een geweldige sfeer, beetje verlaten maar toch ook weer niet. Toeristen seizoen begint eind juni pas dus er zijn nog niet heel veel toeristen. De meeste die ik zie zijn hier voor het wandelen gezien hun kleding.
In ons guesthouse ontmoet ik de Engelse Ferdi die van plan is om 10 juni een trekking te doen van 7 dagen. Hij vraagt mij mee. De volgende dag geef ik toch aan dat ik nog niet fit genoeg ben.
Met de dag voel ik mij beter en ik ga op zoek naar een groep om een trekking te doen. Helaas valt dit niet mee. Aangezien het seizoen nog niet is begonnen heeft geen enkele travel agency iets gepland staan. Ik spreek zelf ook mensen aan, maar niet allemaal heeft dezelfde planning. Uiteindelijk besluit ik zelf te gaan natuurlijk wel met een gids. Ik ga de trekking Markha Valley doen 6 dagen waarvan 4 dagen in een homestay en 1 dag kamperen op 4750m hoogte. Hoogste punt is bijna 5200m. Kosten totaal 15000 roepies oftewel €225 incl eten, drinken, overnachten, gids..eigenlijk alles. Ik ga snel nog even wat boodschapjes doen en dan tas inpakken.
Eindelijk is het dan zover 12 juni word ik om 8:30 uur opgepikt door mijn gids. We worden in een busje gebracht naar het begin punt. Zeker een uur rijden over een kronkelige weg. Mijn gids is Tashi, vrijgezel 42 jaar oud. Hij is geboren en getogen in Ladakh en kent het gebied goed. Hij was de dag daarvoor nog wezen sneeuw klimmen op 6000 m hoogte. Zoals mijn vriend Willem zou zeggen, een echte berggeit dus! 
Onze dag begint met 3 uur vals plat omhoog. Het is erg wennen. Toch last van mijn adem en mijn hoest. Het is ook lekker warm. Al is het wel opgepassen  geblazen aangezien de zon hier erg scherp en sterk is. Goed insmeren met factor 50. Mijn huid is ook heel erg droog. Je ziet aan de lokale mensen ook dat hun huid vooral de wangen beschadigd is van de zon, rood, droog en gerimpeld. 

Een homestay is een ecovriendelijk verblijf. Je kunt het beetje met een berghut vergelijken, maar het is zeer basic. De mensen zijn erg vriendelijk en er wordt thee gezet en lekker gekookt van producten die ze zelf verbouwen en natuurlijk hun vee. Dus geen vlees, geen alcohol. De toilet is gewoon een gat in de grond of twee zodat je kunt duo plassen hihi. Voor de grote boodschap ligt er wat mest in de hoek met een schep zodat je na de grote boodschap de mest erover heen kan gooien zodat het niet stinkt. Erg basic maar stukken beter dan ranzige vieze hurktoiletten. 

In de homestay , op 4200 m hoogte, kom ik meteen een Belgische meid tegen van 18 jaar die ook Sarah heet en een Duits stel, Matthieu en Evita, die in Zwitserland wonen. Later op de avond komt er ook een grote groep Indiërs  binnen. En ik kon in Leh maar geen mensen vinden voor de trekking. Blijkbaar toch genoeg mensen die de trek doen.

De tweede dag, 13 juni, is een hele zware dag. Het is steil klimmen naar een pas van ruim 4900 m hoogte. Er blijkt maar geen eind aan te komen en ik heb erg veel moeite met ademen. Het is niet alleen het ademen want als ik even rust voel ik mij weer binnen paar min top fit. Zodra ik begin te lopen is ademhaling weer maximaal en mijn benen voelen zwaar. Bij elke top denk ik dat ik er ben als ik dan eenmaal, echt als een slak, kom aan gesjokt is er nog een top en daarna natuurlijk nog een. De bergwandelaars onder jullie weten wat ik bedoel. Uiteindelijk bereik ik de pas. Halleluja wat een tocht, maar door het uitzicht meer dan waard. Daarna is het 1500 m dalen. Ook hier denk ik steeds dat we er zijn, maar het lijkt niet op te houden. Na 8 uur lopen komen we aan in onze homestay op 3400 m hoogte. Ik ben uitgeteld en natuurlijk zoals gewoonlijk heeft Sarah blaren. 

De derde dag, 14 juni, is zo goed als vlak maar aardig wat kilometers. Onderweg zijn er rustplekken. Tenten ( ja letterlijk tenten) met wat bankjes waar je thee of soep kan bestellen. Echt op de meest mooie plekken en ook op hoge hoogtes. Blijft ongelofelijk dat mensen dus op ruim 4000 m hoogte wonen. Bij onze eerste rustplek moet ik toch even mijn voeten checken en ja hoor mijn hele hielen kapot gelopen. Gelukkig zijn de Indiërs ervaren in het behandelen van blaren en is een van de Indiërs zo vriendelijk om mijn voeten te verzorgen. Mijn redder in nood!! Na 7 uur lopen beetje op- en neer en steeds de rivier overstekend en met prachtige uitzichten over verschillende valleien komen we aan in onze homestay. Het was een zware dag maar meer voor de spieren dan de adem.
Elke avond is het 19:00 uur eten en daarna kopje thee en dan naar bed. 07:00 uur is het ontbijt.

De vierde dag, 15 juni, de dag dat mijn broertje 30 jaar is geworden, gefeliciteerd Bram!  Deze dag is gelukkig piece of cake. Al blijft het pittig aangezien mijn voeten echt pijn doen. Na 3,5 uur lopen komen we aan in onze homestay op 3900 m. De uitzichten blijven weerzinwekkend. We zitten al zo hoog, maar je voelt je zo klein tussen de hoge pieken soms wel 7000 m hoog. Op de gekste plekken vind je een klooster. Soms kom je een herder tegen die vriendelijk gedag zegt. 
De vijfde dag, 16 juni, is het stijgen stijgen en nog eens stijgen naar ruim 4700m hoogte waar we kamperen. De tocht duurt niet lang 4-5 uur maar is toch erg zwaar door het klimmen en dus weinig adem. Lopers om mij heen klagen over lichte hoofdpijn. Daar heb ik gelukkig geen last van. Ik ben alleen in ademnood! Zelfs het laatste stuk wat plat is loop ik echt op mijn tandvlees. Ik kan haast niet meer. Als we aankomen worden we meteen naar de gezamenlijke tent gebracht er wordt heerlijk kopje thee ingeschonken. Ondertussen worden onze tenten opgezet. Wat een service. Het is best koud op 4700m hoog. Gelukkig zijn er genoeg dekens. Tijdens het diner zitten we met 25 wandelaars gezellig tegen elkaar en soms ook met dekens. Brrr wat is het koud. 
Het grappigste van deze plek is misschien nog wel het toilet. Weer stenen huisje met twee hele kleine gaten. Er os alleen geen deur dus mensen kunnen je van een kant zien. Nu is dat een bergwand dus zal wel meevallen maar het is wel vreemd. Daarnaast zijn de twee gaten ook erg vol dus er kan bijna niks bij. Ze zijn daarom al een nieuw toiletgebouwtje aan het maken. Jaaaa het is lekker basic in de bergen!
Ik slaap doe na het voor mijn gevoel niet. Toch zenuwen voor de volgende dag en ook last met ademen.


De laatste dag, 17 juni, stap ik vroeg uit mijn tent want kan toch niet slapen. Blijk niet de enige te zijn die er last van heeft. Na het ontbijt gaat dan de tocht der tochten beginnen. Een klim naar 5140m en daarna dalen naar 3600m. De klim valt mij zwaar. Ik moet echt mijzelf omhoog slepen en praten. Steeds kijken waar ik naar toe loop of mijn passen tellen. Voor de steile klim naar de top is het redelijk vlak maar nog steeds kost mij het erg veel moeite. De steile top omhoog is zeker niet alleen een fysieke uitdaging maar ook mentale uitdaging. Ik schreeuw mijzelf bijna omhoog. Weer veranderd om de 5 min. Sneeuw, hagel, wind en zon. Maakt het ook niet gemakkelijk. Laatste stuk is sneeuw en dan eindelijk als laatste komt Sarah aangestrompeld. Iedereen natuurlijk juichen en mij feliciteren.

Ik rust paar min en hang dan twee slierten van gebedsvlaggen op. Een voor mijn oom Jaap waar ik veel mee gewandeld heb en dus ontzettend mis. De ander voor Hans, de vader van mijn vriendin Stephanie, die plotseling tijdens mijn reis overleed. Tijdens het omhangen zingen de gidsen een gebed. Een mooie nagedachtenis in het hele mooie Ladakh!

Het is koud op de pas en we gaan ook dan snel dalen. Zodra het beetje kan qua weer en omgeving vinden we een plekje om te lunchen. Eerder kreeg ik geen hap door mijn keel maar met dalen merkte ik dat ik moest eten, beetje last van wiebel benen.

De tocht naar beneden is prachtig. We gaan over sneeuw, stukken bevroren rivier, steken verschillende rivieren over. Het is moeilijk te beschrijven hoe geweldig mooi het is. 

Ladakh is ongelofelijk mooi en ontzettend groot gebied. Het moet mijn denken aan de atlas gebergte in Marokko. Steen en zandachtig gebied maar de kleuren zijn in elke vallei weer verschillend. 
Heel veel vogels, natuurlijk vee maar ook marmotten hagedissen, blauwe schapen en steenbokken. Vooral de laatste twee zagen we op de steilste hellingen en richels. 

Na 6 dagen trekken ben ik blij weer terug te zijn in Leh. Het is wel stuk drukker geworden. De wegen in de bergen naar Leh vanuit Manali en Srinagar zijn namelijk open en het is vakantietijd in India en natuurlijk ook Europa. 

Het is raar nog even en ik ben alweer terug in het kleine kikkerlandje.
Ik hoop dat het weer beter is in NL en dat alles goed gaat met jullie.

Tot gauw. X



 

Foto’s

4 Reacties

  1. Esther:
    18 juni 2015
    Echt super gaaf Saar!!
    Nou als je straks weer terug bent heb je echt een super conditie. Zo'n hoogte is best wel goed voor je. Spreek uit ervaring. Mijn hoogste punt was 5000m. En idd stapje voor stapje, afzien ..

    Nog even relaxen en genieten en dan zien we je snel weer hier terug in NL. Waar het weer wisselvallig is.

    Dikke kus,
    Ruben Esther en Lisa.
  2. Joke:
    18 juni 2015
    Tjonge wat een tocht!. We heel erg hoog. Nog even genieten in Leh en dan langzaam weer terug naar ons landje. Warm is het hier niet in Apeldoorn, maar toch 4 graden warmer dan in Julianadorp.
    Goede reis terug en een goed weerzien van je familie en vrienden.
    Gr Joke
  3. Chris:
    18 juni 2015
    Hoi Sarah,

    ik reageer niet vaak maar lees je verhalen zeker. Echt gaaf wat je allemaal doet. Ik lees nu dat je wel een echte militaire training had kunnen gebruiken voor in de bergen!
    Geniet er nog van.

    Groetejes
    Chris
  4. George Martens:
    22 juni 2015
    Sarah, heel indrukwekkend wat je allemaal schrijft over je trekking tocht. Ik ben absoluut onder de indruk. Het moet wel fantastisch zijn om daar te lopen en de bergen te zien. Ik wens je toe dat je blijft genieten tot de laatste minuut. George.