birma deel 1

Woensdag 6 mei is het dan eindelijk zover. Ik vlieg naar Myanmar het oude Birma. Is was zo moe dus heb niet echt iets van de vlucht meegekregen duurde ook maar 1,5 uur. Eenmaal aangekomen meteen in de taxi. Een jongen sprak mij aan en we gingen naar hetzelfde district dus besloten om samen een taxi te delen. Scheelt toch weer in de kosten. Ik ging meteen rechtstreeks naar Indiase ambassade om mijn VISA voor India te regelen. Hopelijk is dat wat gemakkelijker en wat klantvriendelijker dan in Bangkok. Het grappige is dat niet de ambassade maar een speciale agency je helpt bij het invullen van de formulieren. Het is even in de buidel tasten maar het is voor een goed doel. Ook het geld voor de VISA moest precies gepast en je moest de biljetnummers opschrijven. Niemand had het natuurlijk gepast dus moest je wisselen bij een bank en ook al wil je bijvoorbeeld een 100 dollar biljet wisselen voor 2 biljetten van 50 dollar moet je daar geld voor betalen. Het zijn maar kleine bedragen, maar alles telt wel lekker op. De mensen van de agency waren wel heel behulpzaam en vriendelijk. Na 30 min stond ik buiten en kon ik naar de ambassade. Het duurt 3 werkdagen dus dinsdag kon ik eind van de middag mijn VISA ophalen en vingerafdrukken laten nemen. Ik kies ervoor om gewoon verder te reizen in Myanmar met kopie van mijn paspoort en op de terugweg voordat ik weer naar Bangkok vlieg mijn VISA op te halen. 
Overal wordt om je paspoort gevraagd bij inchecken in hotel of guesthouse of voor kopen van bus of treinticket. Tot nu toe accepteren ze gelukkig een kopie van mijn paspoort. 
Na het aanvragen van mijn VISA ingecheckt bij hostel. Meteen ontmoette ik Stephanie, 22 jarig meisje uit Duitsland, die de volgende dag zou vertrekken naar Thailand. We raken aan de praat en we besluiten samen naar een theehuis te gaan waar zij eerder was geweest. Voor het eerst van mijn leven salade gegeten van theebladeren, erg lekker!
Eenmaal terug in hostel kwamen Lindie en Richard binnen. Lindie komt uit NL , 25 jaar, en Richard, 19 jaar, uit Amerika. We raken aan de klets en besluiten omdat het zo ontzettend warm is lekker op de kamer in de aircon een spelletje UNO te spelen. Voor zonsondergang kopen we snel een drankje en gaan we op het dakterras zitten. Stelt niks voor, een grote puinzooi ook geen stoelen ofzo. We klimmen op het hoogste punt en hebben leuk uitzicht. Even later sluit ook Thom aan. Hij komt uit China. Zijn ouders weten niet dat hij op reis is dat zouden ze namelijk niet goedkeuren. Wel stellen hem natuurlijk 1000 vragen over de striktheid in China.
Na gezellig met zijn allen gegeten te hebben nemen we afscheid van Stephanie aangezien zij morgenvroeg vertrekt.

Volgende dag, 7 mei, ga ik met Richard en Lindie op pad. We besloten een treinrit te doen om de stad ( Yangon) ook wel de circle line genoemd. In de trein hebben we aardig wat bekijks. We lijken wel beroemdheden. Na een tijdje in de trein hangen begint het toch wat saai te worden en als we dan opeens stoppen zien we een markt we besluiten uit te stappen. Samen met twee andere Engelse jongens die naast ons zaten. 
Het grappige is dat mensen gewoon over de rails lopen. Ze zitten zelfs  op de rails om hun waren te verkopen. Achter het station is een grote markt met allemaal eten en drinken. Vooral de vis en vlees afdeling is een erg grote uitdaging.  Overal vliegen en het stinkt verschrikkelijk. Wel zeggen mensen allemaal vriendelijk gedag en sommige durven zelfs te vragen of ze met ons ,maar voornamelijk met de blonde lange Lindie, op de foto mogen. Kinderen worden zelfs op ons afgestuurd om foto's te maken omdat blijkbaar de ouders dat niet durven. 

Na de markt hebben we toch wel wat trek en dorst. We lopen via de andere kant van het station het hele kleine dorpje in. Na nog geen 100 m werden we aangesproken door een meneer en hij wees ons naar een restaurant, je kent het wel plastic stoeltjes en tafels en TL licht. Heerlijk fried rice en cola gedronken.  Nu werd het toch wel tijd om de trein terug te pakken. Nou dat is in Myanmar een hele grote verrassing wanneer de trein komt. Blijkbaar duurde het wel even dus wij gingen het dorp in. Waar we als helden werden toegezwaaid en er hello vanuit alle hoeken werd geroepen. Uiteindelijk hebben we wat kinderen om ons heen en besloten Lindie en ik wat snoep te kopen. Later koopt Richard een bal en dit is echt een uitvinding. Uit echt alle hoeken en gaten komen kinderen gerend en hebben we een ontzettende leuke tijd om met ze te voetballen. Richard koopt zelfs een tweede bal. Wat het spel wel erg ingewikkeld maar ook grappig maakt. Het hele dorp loopt uit om te kijken wat er gebeurd. Ouders nemen het zelfs op en iedereen heeft een grote glimlach op zijn gezicht. Toch komt aan al het goede een eind en laten we de kinderen met de twee ballen achter. Uiteindelijk weer bij het station blijkt de trein 2 uur vertraging te hebben. Dus dat werd wachten wachten wachten.  We kwamen tijdens het wachten de man die ons naar het restaurant had gebracht weer tegen met zijn zoon. Natuurlijk moest Sarah hem even vasthouden en op de foto. Dat vonden de omstanders wel bijzonder een buitenlandse meid met een Birmamese baby.. Om de tijd te killen gingen we kaarten, op een gegeven moment hadden we een dubbele cirkel om ons heen met nieuwsgierige kijkers. 
Eindelijk na lang wachten kwam de trein aan. Dit keer geen luxe stoelen maar een houtenplank tussen de lokale bevolking met al hun waren. Erg leuk om al die verkopers te zien. 

Eenmaal terug in het hostel had ik bericht van Brad. Hij was ook aangekomen in Yangon maar kon geen slaapplek vinden. Verteld waar ik sliep en uiteindelijk zagen we elkaar in hostel. Erg leuk om elkaar weer te zien.

's Ochtends (8 mei) bij ontbijt plannen gemaakt voor het verder reizen. Brad en ik besloten eind van de middag naar Bago te gaan. Een erg mooie treinreis met zoals Brad die noemt af en toe 'railquakes' iedereen hobbelt dan lekker op en neer. Upperclass is hoogste klasse maar je krijgt dan een softseat maar verwacht verder geen luxe. Dus geen aircon, dus dat is lekker zweten. Natuurlijk ook hier weer verkopers in de trein en ondertussen zien we het prachtige landschap van Birma voorbij vliegen.
We kwamen sneller in Bago aan dan verwacht. In plaats van 3 uur waren in 1,5 uur op plaats van bestemming. Aangezien het nog redelijk vroeg was besloten we naar Kyaikto te gaan. We probeerde met de trein te gaan maar volgens de mensen die zich inmiddels om ons heen hadden verzameld is de bus sneller en vertrok die ook eerder. Natuurlijk stonden er ook twee brommertaxichauffeurs. Zij zouden ons wel naar busstation brengen. Uiteindelijk bleek dit een ticketkantoor te zijn. Ze vroegen veel te veel voor ticket. Na vele onderhandelingen toch besloten om naar echte busstation te gaan. Die was dus omsingeld met ticketbureaus. Weer overal langs weer onderhandelen. We vertrouwde de boel niet helemaal want iedereen zei weer wat anders en had een andere prijs. Uiteindelijk bleek de bus al vertrokken te zijn. We besloten weer terug te lopen naar de weg om eten / drinken te scoren. Een vriendelijke man sprak ons aan. Hij legde ons uit dat de bus gewoon langs de weg komt en dat het 1500-2000 kyat is ipv de uiteindelijke 4000 kyat die we kregen aangeboden. 1000 Kyat is ong 1 dollar. Toch duurde het wachten op de bus erg lang. Ik ging snel even een simkaart halen en toen ik terugkwam was Brad al omringd met jongelui. Later bleek dat het niet helemaal zuivere koffie was. Twee waren nl super dronken. Brommertaxichauffeurs waarschuwde ons om op te letten op onze spullen. 
Na weer ong 2 uur wachten houdt een van de brommertaxichauffeurs dan uiteindelijk de juiste bus tegen en kunnen we instappen. Erg lief dat ze ons willen helpen want alles is geschreven in birmanees en dat zijn voor ons onleesbare tekens. 

Na een paar uur durende busreis komen we tegen middennacht in Kyaito aan. We horen van dame bij supermarkt dat family guesthouse een goede optie is. Alle taxichauffeurs volgen ons natuurlijk. Where do you go? Taxi taxi?? To far away cant walk etc etc. Je wordt er af en toe wel gek van. Vooral Brad heeft er last van. We besluiten een straat in te duiken en uiteindelijk raken we de taxichauffeurs inderdaad kwijt. Het is echt pikke donker en we worden door verschillende mensen verschillende kanten opgestuurd. Als we echt verdwaald om ons heen kijken vragen we nog 1x de weg aan twee jongere jongens. Ze zien onze grote tassen en dat we niet de weg weten. Ze staan op pakken hun scooter en wijzen dat we achterop moeten zitten. En ja hoor deze schatten die totaal geen Engels spreken zetten ons af bij guesthouse. En nog beter ze vragen er niks voor!
Eindelijk een bed waar we kunnen slapen.

9 mei
In de buurt van Kyaito ligt de golden rock wat een van de heiligste plekken is van Myanmar. Natuurlijk gaan we ff kijken hoe dat eruit ziet. We proberen een scooter te huren maar dit blijkt niet mogelijk te zijn. Erg vreemd... Bijna niemand spreekt ook Engels dus dat maakt het communiceren soms uitdagend. Nu dachten veel nl dat we een motorbike taxi wilde ipv mororbike huren. Uiteindelijk wilde we gaan liften maar natuurlijk stopte er mororbike's die ons wel wilde wegbrengen voor geld. Uiteindelijk maar gedaan. Ik zat bij een jongen achterop die drie keer in mij paste. Toen hij vaart wilde maken moest ik hem goed vasthouden gebaarde hij. Wel schattig... Al dacht ik waar moet ik mij aan vasthouden???
Eenmaal aangekomen wordt je in een grote pick up gepropt met alle andere lokale toeristen. Ticket is incl levensverzekering. Mmmmm wat is dit voor een rit? Nou het lijkt wel of je in een achtbaan zit. We hobbelen om hoog en hopen maar dat de remmen het houden. Naar beneden dat wordt helemaal een feest. 
De goldenrock zelf stelt niks voor. Nou ja niks het is één van de heiligste plekken, maar wij vonden het niet erg boeiend. De rit in de pick up was het meest interessante aan deze onderneming. Tussendoor heeft Brad natuurlijk ook nog even gevoetbald met de kinderen. Dit hield op toen Brad een bal per ongeluk op een dak schoot waar we niet meer bij konden. Natuurlijk twee nieuwe ballen gekocht voor de kinderen.

Eenmaal terug in hotel na blauwe knieën van het naar beneden rijden hebben we onze backpacks opgehaald en zijn naar het station gelopen. Volgende bestemming Mawlamyine. Het duurde nog even voordat de trein vertrok dus besloten we een hapje te eten. Aangezien Brad altijd erg veel energie heeft en altijd graag met de kids in contact komt. Pompt hij zijn volleybal op en in now time is in aan het volleyballen met wat kinderen. De groep wordt steeds uitgebreider. Ze volgen ons zelfs als we naar de trein lopen om te checken of hij al vertrekt. Brad haalt alles uit de kast hij gooit de kids in de lucht achtervolgt ze als een aap trekt gekke bekken. Dit is ook wel entertaining voor de mensen die aanwezig zijn op het station. Ze blijven het ook bijzonder vinden toeristen met lokale kids. Ik blaas ballonnen op voor de kleintjes die zich duidelijk buiten gesloten voelen omdat ze niet mee kunnen doen met de grote bal. Even later wordt Brad door de kids meegesleept naar een veld waar ze een spel spelen soort kleine voetbal van riet wat ze dan op een volleybal veld hoog proberen te houden. Natuurlijk doet Brad ook even mee. Een grote entertainment en nog meer kinderen komen kijken. Als het dan toch uiteindelijk echt tijd is worden we door een sliert van kinderen achtervolgt en uitgezwaaid. Het spelen met de kids blijft een geweldige ervaring.
De treinreis trouwens ook, want deze keer zijn er echt goede 'rail quakes'. We raakten aan de praat met een jongen die tegenover ons zat. Zijn Engelse naam is James. Hij wou erg graag zijn Engels met ons oefenen en hij leerde Brad wat Birmees. 
We komen rond middennacht aan. We hadden niks geboekt en weten nu inmiddels dat dat erg riskant is in Myanmar. Alles zat vol behalve de duren hotels natuurlijk. We eindigde dus uiteindelijk in een $60 hotel waar we maar een paar uur van konden genieten aangezien we bijna 2 uur hadden rondgelopen met onze grote rugtassen. Ja backpacken is ook erg zwaar en vermoeiend. 

Volgende dag (10 mei) snel opzoek naar iets goedkopers en de stad verder ontdekt en op zoek naar scooter om te huren. Werden natuurlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk zagen we een westers stel op een scooter, later bleken dit NL te zijn. Wij zwaaien en lieten ze stoppen en vroegen waar ze de scooter vandaan hadden. Minuut later sloot een ander stel uit Finland aan en daar stonden dan zo goed als alle toeristen in deze stad bijelkaar en dat gaf natuurlijk aardig wat bekijks. Na wat tips uitgewisseld te hebben is iedereen weer zijn eigen kant opgegaan. Wij natuurlijk snel naar de guesthouse dat scooters bleek te verhuren. Brad wist goed te onderhandelen en we hadden de scooter voor 24 uur voor 10.000 kyat dat is ongeveer €8. 
De volgende dag 11 mei scooteren we een beetje rond en rijden we langs een grote monastry waar je blijkbaar medidatielessen kan volgen. Dit blijkt wat lastiger te zijn dan we dachten je moet minimaal een week blijven en ze zaten vol. Degene die erover ging zou er aankomen maar na 2 uur wachten zijn we maar weggegaan. Terwijl we aan het wachten waren hadden we met onze nieuwe Birmese vriend James afgesproken. Hij woont tegenover de monastry en zijn universiteit zit daar ook vlakbij. Hij nodigt ons uit om op zijn campus te kijken. O jeetje wat is dat heel erg basic. Een super klein hout hokje waar twee bedden, nou ja bedden, houten planken liggen en 1 buro. Hij deelt dit hokje dus met een andere student. Toilet en wasgelegenheid is buiten. Gewoon een grote waterput waar je met een emmer je zelf kunt wassen. James trok natuurlijk wel aandacht met zijn twee gasten. We zaten even op zijn kamer. Het zweet kwam echt uit alle gaten van mijn lichaam wat een hitte en geen Aircon of Fan. Pfffff
' s Avonds namen we de bus naar Dawei. We zouden ' s ochtends aankomen maar natuurlijk kwamen we veel te vroeg aan waardoor we weer midden in de nacht op zoek moesten naar een slaapplek. Alles was natuurlijk weer vol behalve een duur hotel. Dus dit keer $40 betaald voor paar uur slaap. 

' s Ochtends (12 mei) meteen verkast naar goedkoper hotel. Erg vreemd want s nachts zeggen ze dat ze vol zitten en proberen ze de duurste kamers te verkopen en overdag is er dan toch ruimte als ons hotel hun belt. 
Maakt het ook uit inchecken, scooter regelen en buurt verkennen. We willen het strand zien. Hier eenmaal aangekomen valt dit vies tegen. Zo veel vuil en het stinkt er erg vooral naar vis. Snel besluiten we verderop te kijken. We rijden toevallig langs een guesthouse waarvan we wisten dat die in de lonely planet stond. Even bijtanken met wat eten en drinken. Een van de werknemers geeft ons wat tips. De mooie stranden blijken een stuk verderop te zijn. Wel slechte wegen maar wij houden wel van een uitdaging. Het is inderdaad een hobbelige weg en we gaan dwars door dorpjes heen waar kinderen ons weer toeschreeuwen en zwaaien. Iedereen lacht vriendelijk het lijkt wel of ze echt waarderen dat je hun land bezoekt. Enthousiaste mensen die ons helpen met de weg vinden. Een keer waar we echt even de weg kwijt dus een man pakte de scooter en reed naar de afslag die we moesten hebben, zo vriendelijk. 
Onderweg zagen we het Finse stel van Mawlamyine ons tegemoet rijden. Zij kwamen net van het strand en zeiden dat het prachtig was. Ze bleken ook in hetzelfde hotel te slapen als ons. Eenmaal aangekomen op het strand was het idd stuk schoner en prachtig. Bij zonsondergang op het strand in een hutje noodlesoep gegeten. Was echt verrukkelijk. Dit strand was vlakbij een tempel dus de omgeving was ook erg bijzonder. Het werd donker dus besloten terug te gaan. Inmiddels had Brad mij beetje uitgelegd hoe ik een schakel scooter moest rijden en had ik een beetje geoefend. De zware en heftige weg deed Brad eenmaal op het asfalt reed ik. Ik blijf het scooter rijden erg leuk vinden. 
Terug in het hotel raken we aan de praat met een Amerikaans stel. 

Volgende dag 13 mei besluiten we bij het ontbijt om met het Amerikaans stel (Ben en Kate) en het Fins stel ( Tom en Laura) naar een ander afgelegen strand te gaan. Weer veel groetende en zwaaiende mensen, vooral kinderen. 

Het strand is idd afgelegen we moeten door het water naar de overkant en dan klimmen en klauteren over rotsen. Lekker zwemmen al is het water nog steeds niet verkoelend. Brad maakt zelfs van zwerfhout een volleybalveld. Natuurlijk moeten de mannen even potje volleyballen. De meiden schuilen in de schaduw. Het is snikheet maar wel bloedmooi. Op de terugweg aan de eind van de middag lopen we terug, het water is gestegen en flink ook. De rotsen zijn bijna verdwenen maar dat gaat nog net, groter probleem is dat het water aan het begin echt gestegen is. Gelukkig komt er een boot langs en pikt wat lokalen op en wij mogen mee liften. Brad en Ben zwemmen naar de overkant. Meteen water ingeslagen we waren een beetje uitgedroogd. Met zonsondergang reden we weer terug. Natuurlijk reed Sarah ook een stukje met een lange Brad achterop. 

14 mei nemen we s middags de bus terug richting Yangon om vandaaruit weer verder te reizen naar het noorden, Indle Lake. Bus vertrekt tegen drie uur 's middags en 's ochtends  om half 8 komen we aan. Meteen als we de bus uitstappen worden we overspoelt met taxichauffeurs en mensen die ons willen helpen aan een busticket naar Inle Lake. Ticketoffice blijkt nog dicht te zijn. We besluiten wat te drinken en eten. Brad geeft aan dat hij niet helemaal weet wat hij wil en dat hij rust nodig heeft. Dit komt niet helemaal als een verrassing want de hele reis merk ik dat al en geeft hij dat aan. Reizen kan soms heel vermoeiend en ook verwarrend zijn. Je mist soms ook je thuis, vrienden, familie, het vertrouwde en mssn wel een doel. De bus naar Inle Lake vertrekt toch pas laat en ik besluit ook te blijven in Yangon zodat ik mijn VISA voor India en mijn paspoort kan ophalen. Nu reisde ik steeds met kopie van paspoort en dat ging wel goed maar als ik alleen reis weet ik niet of ze dat accepteren dus mssn wel zo handig om gewoon te hebben. 
We boeken een hotel en slapen wat en halen mijn VISA op. De rest is het beetje rusten en rondhangen. Ook wel erg fijn even. S avonds ontmoeten we het Amerikaans stel en doen we een drankje in een bar met hele goedkope mojitos 800 kyat is ongeveer €0,70 niks dus maar wel lekker. 
Ik verblijf twee dagen in yangon. 
Ik heb tijd om weer in contact te treden met paps en mams. Ook wel fijn. Internet blijft een uitdaging hier dus het is lastig dingen te regelen helemaal nu voor India. Gelukkig heb ik mijn papa die mij helpt. Heel erg blij mee.

Vandaag 17 mei vertrek ik alleen naar Inle Lake. Brad blijft hier om goed na te denken wat hij nog wil zien en doen. 

Het naar huis gaan komt steeds dichterbij. Ik kijk er ook wel naar uit soms. Al wil ik nog steeds niet denken aan het standaard werkende leven. 

Het is hier nog steeds bloedheet. We hebben even wat regen gehad maar afkoelen doet het niet. Ik was van plan om te kijken of het mogelijk was te duiken in het zuiden maar dit blijkt allemaal vanuit Thailand geregeld te worden en het seizoen is nu ook gestopt.

Tot nu toe vind ik Myanmar geweldig. Het is nog niet echt gewend aan toerisme en dat maakt het dus ook uitdagend en overnachten en reizen duur. De mensen zijn erg vriendelijk en komen graag in contact met je. We hebben veel bekijks. Het land is erg basic. Mobiele telefoon lijnen worden nog grotendeels aangelegd WiFi werkt vaak niet of erg traag. Alles is erg primitief. Toch heeft dat ook erg zijn charmes. 
Tabacco wat ze in hun mond stoppen is hier erg in trek zowel bij mannen en vrouwen. Overal spugende en gorgelende mensen, ook vrouwen, en overal rode vlekken. Mooie rottende tanden met een rode gloed en rode lippen. Ander populair rokenswaar is een sigaar gemaakt van theebladeren. 
Inmiddels rijden ze hier rechts alleen de oudere auto's hebben nog het stuur aan de rechterkant. Erg grappig gezicht helemaal met inhalen is dit nog weleens lastig.
Mannen dragen hier net zoals de vrouwen lange rokken. 
Het land bestaat uit 80% boeddhisten dus je ziet veel monniken, nonnen en stupa's. Heerlijk straateten al eten ze het hier ook vaak koud dus soms ligt het al lekker lang in de pan koud te worden. Soms wel een uitdaging om duidelijk te maken dat wij het opgewarmd willen hebben op het vuur. Hygiene standaard is vrij laag maar na 4 maanden Azië kan mijn lichaam er aardig tegen. 
Ik kijk uit naar het wat toeristische noorden van Myanmar!
Hopelijk gaat alles in NL ook zijn gangetje en wordt het weer wat beter.
Tot schrijfs!!