Cambodja

Zondag 29 maart in de ochtend vertrokken van 4000 islands naar Kratië in Cambodja.
Eerst met de boot naar vaste land en toen met bus naar de grens. De grens verliep voorspoedig. Er waren wel twee jongens die moeilijk deden toen ze hoorde dat ze $2 extra moesten betalen. Voor wat? Tja voor wat... Administratiekosten. Er is nog steeds corruptie natuurlijk en als je het land uit wil in Laos moet je blijkbaar betalen. Deze jongens waren het daar niet mee eens, dat is nl illegaal. Ze hebben natuurlijk gelijk, maar je kunt daar niet veel aan doen. Volgens hun wel als we met zijn allen zouden weigeren om te betalen. Helaas werkt dat niet zo. Later sprak ik ook een Cambodjaanse vrouw die in onze bus zat en voor de Franse ambassade werkt. Zij legde ook uit dat het land nog steeds herstellende is van verschrikkelijke oorlogen. Tijdens de Kmer zijn ook veel intelligente mensen vermoord. Het land moet dus weer kennis opbouwen en zich ontwikkelen. Belasting wordt niet betaald deze mensen aan de grens proberen op deze manier toch wat extra's te krijgen zodat hun kinderen naar school kunnen of dat ze medische hulp kunnen krijgen. Het is natuurlijk geen goede manier maar als je een standpunt wil zetten als toerist moet je gewoon het land niet bezoeken. Anders kan alleen de lokale bevolking dit veranderen. Ze hoopt ook dat dit gaat gebeuren. 

Na de hele grens toestand weer in de bus door Cambodja. Ik zit naast een 60'plus man uit Canada. Hij heeft veel gereisd dus heeft leuke verhalen en tips voor mij voor in Myanmar/ Birma. We kijken beide uit het raam en er is niet veel te zien alleen droogte, omgekapte bomen, houten huisjes en wegen die opnieuw aangelegd worden.

Na een paar uur gaan de mensen die eindbestemming Siem Reap hebben de bus uit en een andere bus in. Ik zit in de bus naar Phnom Penh. Na ongeveer 6 uur reizen wordt ik samen met een stel uit UK afgezet in Kratië. Daar sta je dan weer, in een vreemde omgeving op zoek naar een slaapplek. Mannen die aan je vragen of je naar hun guesthouse wil. Ik poeier ze af door te zeggen dat ik al wat heb. Ik loop met het UK stel mee naar hun guesthouse helaas heeft deze alleen nog maar een VIP kamer en die past niet in mijn budget. De eigenaar geeft mij wel een tip voor een andere guesthouse. Daar ga ik dan ook kijken. Uiteindelijk een bed in een grote soort van woonkamer maar wel met gordijnen eromheen zoals in een ziekenhuis. Simpel maar goedkoop, schade $4 per nacht. Het is bloedje bloedje warm. Al bij niks doen breekt het zweet uit. Even lekker douchen en dan het dorp maar even verkennen. Kratië ligt aan de Mekong en is bekend om de rivier dolfijnen die hier nog leven. Die ga ik dan ook spotten morgen.
Tijdens mijn wandelingetje spreek ik twee meiden aan even vragen of zij leuke plekken weten en mssn tips hebben. Ze vertellen mij waar ze gister hebben gegeten. Daar doe ik dan ook een hapje. Eigenlijk geen trek door de warmte, maar eindelijk kan mijn maag weer wat voedsel verdragen dus toch maar even wat eten.
Wat erg jammer is is dat ze in Azië alleen maar erg zoet koud drinken hebben. Je wil namelijk naast water ook weleens wat anders. Het is dus veel cola en ice tea en dat is nou niet echt bevordelijk voor de lijn en de tanden. Eten is niet echt bijzonder. Is ook de eerste keer dat ik s avonds alleen eet. Blijf het saai vinden ook al ben ik het thuis gewend.

Daarna besluit ik maar even weer rond te wandelen op zoek naar een Simkaart. En uiteindelijk vind ik die. Het lukt allemaal niet in een keer maar de verkoper helpt mij heel vriendelijk. Blij met mijn simkaart loop ik terug en zie ik de meiden weer. Ze nodigen mij uit om bij ze te komen zitten. Het zijn vriendinnen en ze komen uit Denemarken (Eben en Gene ofzoiets). Gene was jarig, 21 jaar geworden. Ze dachten we gaan uit maar er is niet echt veel te beleven. De hele avond gezellig zitten kletsen. Afgesproken om volgende avond samen te eten. Er gaat nieuw restaurant open kijken of het lukt elkaar daar te treffen.

Volgende dag (30 maart) werd ik vroeg wakker. Het was bloedje heet s nachts en als de familie wakker wordt loop iedereen door de kamer dus dan ben je ook wakker. Ik ontbijt snel en ze regelen voor mij een tuk tuk ( van het huis zelf volgens mij) die mij naar de plek brengt waar je een boot kan nemen om de dolfijnen te zien. De rit er naar toe was erg leuk. Cambodjanen zijn erg vriendelijk, lachen en zwaaien. Weer allemaal kleine kraampjes langs de weg en je ziet weer van alles en nog wat voorbij flitsen.

Ik had een boot voor mijzelf. Ik hoopte er 1 te kunnen delen dat is namelijk goedkoper maar er was niemand. Dus dan maar alleen. En ja hoor eenmaal op het water zag je de een na de andere rivierdolfijn. Ze speelde ook met elkaar. Was mooi en leuk om te zien. Wel saai in je eentje. Ik vind alleen zijn niet altijd erg maar dit soort dingen is toch wel leuk om met iemand te delen ook al is dat iemand die je niet kent. De rest van de middag gehangen bij de guesthouse. Blog geschreven, foto's geüpload, mails beantwoord. Tja, dat moet ook weleens gebeuren. Vlak voor dat ik ging slapen kreeg ik een onwerkelijk en verschrikkelijk bericht van mijn lieve vriendin Stéphanie dat haar vader een zware hersenbloeding had gehad en dat hij het niet ging redden. Dan gaat er natuurlijk van alles door je heen en baal je dat je niet dichtbij haar bent. Komende dagen hierdoor toch wat last van heimwee. 

Volgende ochtend 31 maart om 7 uur opgehaald door een minivan. Zoals gewoonlijk uiteindelijk aardig volgepropt met mensen en spullen. Voornamelijk locals op een Duitse moeder met haar zoon en mij na. Na een warme en dubbelgevouwen busrit kwamen we om 16:00 uur aan in Siem Reap. Meteen werden we overvallen door tuk tuks. Ik dacht ik bespaar geld en ga lopen en zie wel wat ik tegen kom, maar het was zo ontzettend warm en dan met twee zware rugzakken is dat na een lange busrit een uitdaging. Na ongeveer 5 tuk tuks afgewezen te hebben. Kwam er een jonge tuk tuk chauffeur naast mij rijden. Het was zo warm hij wou mij wel gratis wegbrengen als ik hem dan zou inhuren voor ons bezoek aan Angkor Wat. Ik zei dat ik hem niks kon beloven, omdat ik dat met Brad moest overleggen, ik ging NL met Brad de tempels van Angkor Wat bezoeken. Was geen probleem voor hem. Deze jongen heeft dus in de hoop dat ik hem zou inhuren voor onze trip naar Angkor Wat gratis weggebracht naar een hostel genaamd Mad Monkey.

Weer eens sinds lange tijd in een dorm geslapen dit keer voor 12 personen. Hostel had een zwembad dus snel omkleden even drankje doen aan de bar en in het zwembad plonsen. Tijdens mijn drankje aan de bar ontmoette ik een Amerikaanse vrouw, Chansi (36), met een Cambodjaanse vader en een Thaise moeder. Mooie vrouw om te zien helaas wel beetje opgepompt. Kreeg de indruk dat ze wel een andere kijk op de wereld had gekregen door het reizen. Thuis erg materialistisch bezig en druk met uiterlijk. Mooie vrouw maar nog steeds single en geen leuke mannen in haar leven. Zo heeft iedereen altijd zijn verhaal. Men denkt dan dat ze erg gelukkig zal zijn zo een mooie vrouw, maar blijkbaar was haar leven erg leeg en nep. Zij zat aan de bar met een Engelse jongeman, Chris, van een jaartje of 25. Ze hadden elkaar in Phnom Penh een keer ontmoet en kwamen elkaar hier weer tegen. Totaal niet twee mensen die je bijelkaar verwacht. Hij beetje nerd en dikkig. Aardige jongen woont in Engeland en had zijn baan opgezegd om een paar weken te reizen. Na een borrel op het dakterras en een bord verschrikkelijke spaghetti namen we afscheid van Chansi, zij vloog die avond naar Thailand om haar vriendinnen daar te ontmoeten. Chris vertrok over een paar dagen weer terug naar huis dus wou wat souvenirs kopen op de nightmarket. Ik ging gezellig even mee. Heel Azië zit vol met nightmarkets voornamelijk voor de toeristen maar dit was voor mij de eerste die ik bezocht.

Redelijk geslapen in de dorm, met oordoppen is het goed te doen. Volgende ochtend  1 april uitchecken en inchecken in het hotel dat Brad voor ons had gereserveerd. Die dag niet heel veel gedaan behalve beetje rond gelopen en natuurlijk kaarten voor Stéphanie en haar moeder op de bus gedaan. Helaas namelijk het nieuws gekregen dat haar vader is overleden. Onwerkelijk allemaal en natuurlijk niet eerlijk. Gelukkig kreeg ik s'avonds contact met Stéphanie en hebben we elkaar ook even gebeld. Was erg fijn om even haar stem te horen en met haar te praten en te laten weten dat ik aan haar en de familie denk. Balen dat ik niet bij het afscheid kan zijn! Tijdens ons telefoongesprek komt om 22.00 uur Brad binnen gewandeld. Leuk om hem weer te zien. 

2 april: Na lekker wat uitgeslapen te hebben ontbijten in ons super hotel. Een luxe kamer  voor maar $15 en elke keer worden we ontzettend vriendelijk begroet. Ik had mijn was laten doen en de zak waar ik mijn was in had gebracht had ik niet teruggekregen, deze konden ze ook niet meer vinden. Ze boden zelfs aan de tas te vergoeden. Dat hoefde natuurlijk niet, maar aanbod was natuurlijk ontzettend vriendelijk.

Ik had van Jannie en Peter, vrienden van mijn ouders, geld gekregen voor mijn reis. Beide, maar voornamelijk Peter, is vaak in Cambodja geweest. Hij is zeer geïnteresseerd in Kmer dus het leek mij gepast om mijn deel voor luxe hotel hier van te betalen. Peter en Jannie hartelijk bedankt! Ik heb hier erg van genoten vooral van de ruimte, schone kamer en airco!! Na wat weken basic slapen kon ik wel wat luxe gebruiken. 

Zijn na het ontbijt op zoek gegaan naar een tuk tuk om de tempels van Angkor Wat te ontdekken. Na wat onderhandelen gingen we mee met mister Sad. Angkor Wat is in backpacken begrippen duur. Heel Siem Reap is aardig aan de prijs, maar het is het meer dan waard. Wij kochten een kaart voor 3 dagen voor $40. Het was heet, maar af en toe gaven de tempels en de jungle ons wat schaduw. Ik denk dat we hier wel ieder minimaal 3 liter water hebben gedronken en helemaal niet hebben moeten plassen. Je zweet je gek. Ik heb super gelachen met Brad, alsof we elkaar paar dagen geleden nog hadden gezien en we elkaar al jaren kennen. Dat is wel het aparte van reizen. De mensen die je ontmoet en waarmee je besluit samen stukje te reizen ben je meteen vrij intiem mee. Je bent dag en nacht bij elkaar, deelt een kamer, deel een deel van je leven en vertelt heel snel je levensverhaal. Eerste dag hebben we de grote ronde gedaan. Elke tempel word je kaartje gecontroleerd. Op een gegeven moment halverwege de route kon ik mijn kaartje dus niet meer vinden. Paniek!!! Alle tassen en zakken overhoop, tuk tuk ondersteboven alle bewakers werden opgeroepen om te vragen of ze iets gevonden hadden, maar helaas. Ondanks dat de tuk tuk driver weet dat we kaartje hebben gekocht en er ook een foto van je wordt gemaakt voor op de entreekaart moet je gewoon weer een nieuwe kopen dus weer $40. We besluiten om terug te gaan naar de laatste tempel waar ik het waarschijnlijk heb verloren zodat Brad naar binnen kan en kan gaan zoeken. Alle bewakers binnen waren samen met Brad aan het zoeken en ik zat als een rare idioot buiten de hele grond af te zoeken. En toen kwam Brad weer terug met zijn handen omhoog. Ja hoor hij had mijn kaartje gevonden. Net op het moment dat hij het op wou geven dacht hij nog oo de laatste mogelijke plek te kijken vlakbij de uitgang en daar lag mijn kaartje. Beide natuurlijk erg blij! Mijn redder in nood, Brad. Toch handig zo een man in de buurt. We besluiten snel weer op pad te gaan. Met zonsondergang rijden we terug naar ons luxe hotel. Allebei uitgeblust. De hitte is zo vermoeiend... Snel nog even fietsen huren voor de volgende dag, want tja als Nederlander ga je natuurlijk minimaal 1 dagje op de fiets. Brad is er voor in. Dus wij twee afgetrapte mountainbikes gehuurd.

Volgende ochtend, 3 april, zijn we ' s ochtends vroeg opgestaan, om 5 uur, om de zonsopgang te zien met vele andere toeristen bij het grootste tempelcomplex dat Angkor Wat heet. Erg mooie belevenis en meteen daarna ontzettend warm. Je hoeft je teen maar te bewegen en het zweet breekt je uit. Oh dit weer is echt niks voor Sarah veelste warm. De afstanden tussen de tempelcomplexen waren niet zo groot, maar toch was het zo uitdagend vanwege de warmte en natuurlijk de vervelende zadels. Vooral Brad had daar langs van. Ik fietste hem natuurlijk, zoals elke echte Hollandse meid, hem eruit. Brad vond het hilarisch hoe ik op de fiets zat gewoon met slippers en een harem broek. Hij had sportschoenen aan en een goedzittende broek. Tja wij vrouwen zijn gewend om in NL op hakken en in rokjes en jurkjes op de fiets te stappen.  Ik zat Brad steeds uit te dagen en te plagen. Normaal gesproken zou hij mij er natuurlijk uitfietsen met zijn conditie en atletische lichaam. We hadden lol! De tempels zijn echt prachtig natuurlijk ook naar de tempel geweest waar de film Tombraider met Angelina Jolie is opgenomen. Hier groente een boom gewoon over en door de tempel heen, erg mooi om live te zien. Op een gegeven moment word je er wel een beetje melig van. Al die te,pels en het warme weer dus de foto's werden ook steeds grappiger. Dat is leuk als je met iemand samen bezoekt dan doe je dat soort dingen alleen ga je geen gekke bekken trekken op de foto of uitgebreid poseren.  Ook zie je erg veel jonge kinderen spulletjes verkopen. Het zijn harde verkopers, smeken bijna op hun knieën of je wat van ze wilt kopenBegin van de middag hadden we de kleine ronde gehad en zijn we terug gefietst. Onderweg gestopt omdat Brad van de warmte bijna van zijn fiets viel. Hij liep ook waar het mocht zonderen shirt om maar beetje koelte te krijgen. Echt bloedje heet. We stoppen bij een klein tentje en Brad trekt de bak waar de drankjes inzitten open en pakt een klomp ijs en legt het op zijn lichaam. De eigenaar vindt dit wel geestig. Daarna een fris koud drankje voor de dorst en de suikers. Toen we de stad weer inreden zag ik dat ze ergens aan het sproeien waren. Ik keek naar Brad en hij wist meteen wat ik bedoelde. Fietsen aan de kant en met kleren en al gewoon in de sproeiers gestaan. Ik voelde mij net weer een klein kind. Het water is lauw maar met een beetje wind frist het toch wat op. Gelukkig werden we niet weggejaagd ofzo. Het was namelijk bij het nationaal museum. Zeiknat stapten we weer op de fiets totdat Brad een ijssalon zag met yoghurtijs. jammie!! Lekker in de koude airco zitten met een heerlijk ijsje voor je neus. Wat wil een mens nog meer. 


De volgende dag, 4 april, weinig uitgevreten. Twee dagen tempels en de hitte sloopt je best wel. 5 April zijn we naar het nationaal museum geweest om wat meer uitgegroeid informatie te krijgen van Angkor Wat en de betekenissen van de diverse tempels en beelden.  ' s Avonds zijn we naar het circus geweest. Ook dit kaartje had ik betaald van het geld van Peter en Jannie. Dus P en J bedankt! Het was een geweldige show met alleen maar acrobaten. Nog net geen cirque de soleil maar leek er wel op. Erg indrukwekkend. Na de show kon je ook op de foto met de artiesten en zelf wat dingen proberen. Brad ging nog even los op de paal, even zijn mores showen, dat vonden de jongens natuurlijk prachtig.
Dit was alweer onze laatste dag samen.

Maandag 6 april in de ochtend rond 8:00 uur vertrok Brad naar Thailand en ik naar Phnom Penh. het was super leuk en gezellig om samen een paar dagen door te brengen. Wie weet ontmoeten we elkaar in Myanmar.
In de tuk tuk onderweg naar de busstation ontmoet ik Ellen. Zij gaat blijkbaar ook naar Phnom Penh. Ze komt uit Engeland en heeft nog paar weken voordat ze na paar maanden reizen weer terug gaat naar huis. In de bus zit ik naast haar maar grote delen zijn we stil en doezelen we een beetje weg. Wel vertelt ze mij dat ze als sociaal werkster werkt en dat ze in mei als ze weer terug gaat naar Londen een nieuwe baan heeft waar ze vrouwen met allerlei diverse problemen vnl mishandeling gaat helpen. Best pittige baan lijkt mij aangezien zij ook nog vrij jong is, halverwege de 20.
Ze vertelt mij dat ze al een bed in een hostel heeft geboekt genaamd lovely jibbling village. Ik besluit met haar mee te gaan en gelukkig hebben ze precies nog een bed vrij in een 20 p dorm, lekker gezellig!

Op zich een relaxed hostel, erg groot, zwembad, bar en restaurant. Veel jongelui dus makkelijk om contact te maken. Zo kom ik in contact met een meisje wat onder mij slaapt, ook uit Engeland. Ze is met twee andere vriendinnen op reis. Ze heet Stephanie. Zelf is ze vorig jaar al in Phnom Penh geweest dus ze weet wel beetje de weg en geeft mij wat tips. Ellen ontmoet twee Engelse meiden, Rachel en Hanna die naast haar slapen. Ook twee vriendinnen op reis. Zij gaan morgen naar de killingfields en Ellen en ik besluiten om aan te sluiten. Nou ja Ellen heeft iets meer tijdsdruk dus gaat alleen mee naar genocide museum. Als we 's avonds naar een goedkope spot willen voor goed en goedkoop vegetarisch eten komt het met bakken uit de lucht. Dat wordt dus in de hostel eten. Tijdens het eten leer ik Hanna en Rachel wat beter kennen en zitten we gezellig te kletsen. Na het eten en het gekletst is het droog en kom ik Stephanie met haar vriendinnen tegen. Ze gaan een drankje doen en nodigen mij uit samen met twee Duitse meiden. Waarom ook niet, best gezellig. Denrest besluit om in de hostel te blijven. Dus zo zit Sarah weer met anderen meiden in een tuk tuk onderweg naar een gezellige bar. Door de harde regen is het uitgestorven in de stad en dus ook in de bars. Ondanks dat hebben we het gezellig. Ik besluit samen met een van de andere Duitse meiden om uurtje of 2 naar de hostel te gaan. Ik moet namelijk volgende dag vroeg op. De rest gaat door en wil naar een club om lekker te dansen. Ik ben blij als ik in mijn bed lig. Ondanks de vele mensen in de kamer slaap ik prima. Er zijn ook genoeg douches en toiletten ook wel zo prettig. 


Volgende ochtend, 7 april, staan we vroeg op om eerst naar het museum te gaan en daarna naar de killingfields. We besluiten lopend naar het museum te gaan. Het is vroeg uurtje of 10 maar het is al meteen bloedje heet en zweet druipt langs onze ruggen. Om de minuut vraagt er iemand of we een tuk tuk nodig hebben. NEEEEEE!!! Als ik er een nodig heb dan weet ik je wel te vinden, erg vermoeiend soms.maar ja zij moeten ook hun geld verdienen. Na 10 minuten lopen zijn we bij het museum. Dit museum is dus een oude gevangenis tijdens Kmer rouge war mensen gemarteld werden en verhoord. Verschrikkelijke dingen hebben zich daar plaats gevonden en je ziet ook de verblijven, de foto's van alle gevangen en de verhalen van de 7 overlevende. Ja dat lees je goed, maar 7 waaronder 3 kinderen. 


Na het museum drinken we gezamenlijk nog wat en dan moet Ellen weg om haar bus te halen. We lopen met haar mee naar onze hostel en vlakbij ons hostel komen we een overheerlijke bakkerij tegen. Tja en dat kunnen we natuurlijk niet laten.  Tijdens het lopen zien we ook straatkinderen. We geven ze wat water van onze flessen, maar uiteindelijk geven we onze hele fles water weg. Geld geef ik niet maar water... Blijft verschrikkelijk om te zien. Je ziet s'avonds ook gezinnen op straat slapen tussen de ratten en de rommel alleen op een dun kleedje.

Na ff korte opfris sessie in ons hostel bestellen we een tuk tuk voor naar de killingfields. Dit is dus eigenlijk de plek waar de mensen naar getransporteerd weren en daarna op brute wijze werden vermoord. Kogels kostten veel geld dus ze sloegen of hakte mensen dood. Je ziet alle massa graven en er is ook een bordje waarop staa: pas op sta niet op de beenderen. Ja echt op het pas waar je loopt zie je nog steeds botten naar boven komen omdat door de regen de grond verzakt. Ook zie je oude kledingstukken. Het is een bizarre plek wat ik eigenlijk niet kan beschrijven. Nu ik het typ krijg ik weer de tranen in mijn ogen. Ik brak op het moment dat ik bij een boom stond. Tegen deze boom werden baby's met hun voeten vastgebonden en met hun hoofd tegen de boom geslagen tot dat ze dood waren. Vaak in bijzijn van de moeder. Echt gruwelijk! Je hebt een koptelefoon op met het verhaal in de taal die je wenst. Ik dus in NL. Je hoort overlevende praten maar ook de bewakers. Als je ooit naar Cambodja gaat is dit, hoe gruwelijk, dan ook een plek waar je heen moet. Uit respect laten mensen armbandjes achter. Ik laat een armbandje achter si ik van Dan heb gekregen , de Amerikaan die ik plotseling weer tegen het lijf liep in Laos. Hij kon het emotioneel niet aan om de killingfields te bezoeken dus zo op deze wijze is hij er toch ook geweest of heeft hij iniedergeval zijn medeleven getoond.
En na het bezoek aan de killingfields is er maar een ding en dat is stilte. Iedereen is er stil van.....

Als we terug komen van deze deprimerende dag begin ik mij niet lekker te voelen. Ik dacht mssn ff rusten en flink water drinken. Ook vandaag alleen maar in de hitte gelopen. Ik kom Stephanie tegen en ze nodigt mij uit om mee te eten bij een hele goede Indische tent. Uiteindelijk gaan we met een hele groep, Hanna en Rachel gaan ook mee. Het eten is geweldig maar ik ga mij steeds minder lekker voelen. Na het eten snel naar hostel gegaan en mijn bed in gekropen. Nog wel ff snel afscheid genomen van Stephanie en haar vriendinnen want die nemen vannacht de nachtbus naar Bangkok. 

De komende dagen ben ik ziek. Hevige buikkrampen, koorts en al mijn spieren doen pijn. Dan voel je je erg alleen, ondanks dat je met zoveel mensen slaapt. Geen vrienden om je heen en geen familie. Niemand die voor je zorgt of even wat water voor je haalt. Ja ik was erg zielig . Ook van dit soort dingen leer je en het. Maakt je zeker ook sterker. Doordat ik ziek was heb ik dus voor de rest niet veel gezien van Phnom Penh. 

9 april neem ik ondanks dat ik mij niet heel top voel om een uurtje of 1 's middags een een bus naar Kep. Dit is een klein afgelegen dorp langs de kust van Cambodja. Weer in een gezellige lokale bus. Je gaat er steeds meer aanwennen en de tijd vliegt ook steeds sneller voorbij. Uurtje of 19 uur kom ik aan. Meteen belaagt door tuk tuk chauffeurs brengt er een mij naar een goedkope guesthouse. Echt in de middle of nowhere in het pikke donker wordt ik afgezet bij de guesthouse. Het is inderdaad een goedkope plek en het ziet er goed uit. Dit keer $6 voor een eigen kamer met eigen badkamer en toilet. Dat heb ik wel nodig aangezien ik nog steeds regelmatig het toilet moet gebruiken. In het restaurant van het restaurant een soepje gegeten en toen lekker douchen (koud) en naar bed. 

Volgende ochtend, 10 april, besluit ik toch maar wat te doen en de boel te verkennen door te gaan lopen. Kep haar highlight is de Crabmarket. Het is alleen nu zo rustig, laagseizoen, dat er niet heel veel te zien is. Wel leuk om de lokale mensen bezig te zien. Het is zo warm dat je steeds moet stoppen voor een afkoel- en drinkpauze. Daarna loop ik naar het strand. Het is een klein strand stelt niet echt veel voor. Wel heel veel lokale gezinnen die lekker in zee spelen. Ik kan niet wachten om het water in te duiken. Dus snel kleren uit en het water in. Dat valt vies tegen het water is vies warm. JAG, hier koel ik niet echt vanaf. Ik had mijn spullen achtergelaten bij een Franse vrouw die lag te zonnen. Ze vertelt mij dat er iets verderop bij de Kep market plekken zijn met hangmatten om te relaxen. Ik vraag waar het is en ze zegt om de hoek. Om de hoek blijkt nog zeker een uur lopen te zijn. Onderweg kom ik wel plekken tegen waar je een hangmat kan huren om te relaxen maar het is er erg vervallen en niet erg uitnodigend  en gezellig uit. Onderweg moet ik nog paar keer stoppen om in de schaduw bij te komen en wat water te drinken. Na meer dan een uur lopen zie ik een bord met Kep Coffee erop. Ik loop er heen en plof op het terras waar ze een fan hebben. Later blijkt dat dit gerund wordt door een heel lief en geweldig Amerikaans stel met vier kinderen. Savee is geboren in Cambodja, maar samen met haar ouders en broers en zussen gevlucht voor Kmer Rouge. Via Thailand belanden ze in Amerika waar ze haar man Brian ontmoet. Bijna 2 jaar geleden besloten ze naar Cambodja te gaan om de kinderen en vrouwen die de dupe zijn van mensenhandel te helpen. Ze hebben in Amerika ook ervaring met het helpen met hulpbehoevende kinderen en vrouwen, vnl (sexueel) misbruik. Ze hebben dus een klein café achting gebeuren maar ze willen hun ruimte ook gebruiken om lokale mensen in nood op te kunnen vangen. Ze hebben grootse plannen en willen ook uitbreiden over de hele wereld. Hopelijk lukt ze dat. 
Ik blijf daar tot laat in de avond hangen. Het voelt echt als thuis en dat kon ik wel even gebruiken. We hebben de meest geweldige gesprekken. Waaronder het geloof, ze zijn christen en natuurlijk het leven in het algemeen. Als ik naar huis wil is het al zo laat ( uurtje of 10 en dat is laat in Azië) dat er geen tuk tuk meer rijdt. Brian brengt mij met zijn brommer terug naar mijn guesthouse. 

Volgende ochtend 11 april, huur ik een scooter, ja Sarah gaat alleen op pad met de scooter. Mam, geen zorgen heb helm op, dichte schoenen aan, lange broek en lange mouwen. Ja ik luister wel naar mijn lieve mama. Natuurlijk ontbijten bij Savee en Brian. Brian maakt een omeletten voor mij, maar ze hebben echt Amerikaanse porties. Ik krijg het gewoon niet op. Na ontbijt ga ik naar het nationaal park. Erg mooi, durf niet alleen te hiken, maar achteraf had dat makkelijk gekund. Bij een van mijn pauzes heb ik uitzicht over het eiland Phu Qouc waar ik ben geweest met mijn 'foute' vrienden. Ik denk even terug aan de leuke tijd die we samen hebben gehad en natuurlijk mis ik jullie! Helaas lukt foto maken niet echt omdat het door de warmte beetje in de mist zit.  Bij mijn laatste pauze ontmoet ik een meisje, Vicky, uit Tsjechië. Ze is hier in Cambidja voor een week omdat ze een afspraak had met iemand in Phnom Penh. Ze gaat namelijk als afstudeeropdracht, ze studeerde iets van kunst, een kroon maken voor de Cambodjaanse koninklijke familie. Grappige is dat ze helemaal geen kroon hebben. Maar zei gaat er een ontwerpen. Ik vertel haar over Kep Coffee en we spreken af om elkaar daar te ontmoeten.

We hebben het erg gezellig met elkaar bij Kep Coffee. Brian en Savee hadden mij verteld over een Australische vrijgezelle jongen genaamd Steve die daar ook vaak even kwam buurten en hij was er ook. Het was erg gezellig en andere toeristen en lokale schoven ook steeds aan. So leuk om allerlei mensen te ontmoeten met allemaal hun eigen verhaal. Dit keer wordt het niet zo laat en brengen Steve en ik Vicky naar haar hotel. Helaas vertrekt zij de volgende ochtend. 

12 April ga ik snel nog even gedag zeggen aan Brian en Savee en om uur of 15:00 uur neem ik de bus naar Kampot. Voor het eerst een minivan voor mij helemaal alleen. Het is maar een ritje van 20 min. Voordat ik het weet ben ik er en word mijn tas op een brommer gezet en zegt de chauffeur dat ik met hem mee moet. Hij brengt mij naar mijn hostel Bohdi Villa. Dit is een alternatieve spot beetje hippie actie en gelegen aan de rivier. Ik slaap in een dorm dit keer $4. Het is een bed met een klamboe. Als ik beneden beetje aan het relaxen ben kom ik een Amerikaans meisje genaamd Bre tegen. Ze zegt dat ze naar een yogales gaat wat naast onze hostel is. Ik besluit met haar mee te gaan. Kost maar $5. Dit wist ik al, maar wordt toch weer even geconfronteerd met hoe stijf ik ben. Tijdens de les op een soort van overdekt dakterras is het flink aan het onweren. Het heeft wel iets. Na yogales ga ik lekker relaxen niet echt trek en vroeg naar bed. Niet echt heel lekker geslapen. ' s nachts word ik wakker door gepraat van een meisje wat blijkt te praten in haar slaap. 

De volgende ochtend , 13 april, bij het ontbijt ontmoet ik haar, Chrissie. Ze is met haar vriendin Olivia op reis. Chrissie komt oorspronkelijk uit Engeland maar haar ouders zijn verhuisd naar Fuitsland. Olivia komt en woont in Duitsland. Erg leuke meiden. Beide blijken last te hebben van praten in hun slaap en slaapwandelen, best grappig. Na tijdje komt Bre aanschuiven en vraagt ze of ik mee ga op een cruise. De hostel waar vrienden van haar verblijven organiseert een boottocht naar een plek waar je kunt chillen en van dingen kunt springen en duiken. Natuurlijk ga ik mee.

Haar vrienden nou ja vrienden een stel wat ze in de bus had ontmoet is een stel uit Schotland. Ze hebben paar maanden gereisd maar zijn binnenkort van plan om naar Vietnam te gaan en hopen dan als leraar aan de bak te kunnen in Hanoi. Ik kom veel mensen tegen die in Azië Engelse les geven of gaan geven. 
De boottocht is inclusief gratis bier ( helaas lus ik dat niet). Het gaat daardoor snel met de drank, maar het blijft gezellig. Ook gaat er regelmatig een joint rond. Het verbaast mij echt hoeveel mensen hier wiet roken aangezien het hier niet legaal is. Je ziet ze gewoon in een restaurant een joint opsteken en niemand kijkt er van op. Heel bijzonder.  De boottochten erg mooi over de rivier door de jungle. Het is warm maar bewolkt dus gelukkig verbranden we niet levend. Ik ben trouwens wel beetje gekleurd maar niet heel erg omdat je zoveel mogelijk de zon vermijd. Iedereen maakt een gezellig praatje met elkaar. Eenmaal aangekomen, meeste al aardig teut, heerlijk vanaf het dakterras van het hostel wat we bezochten het water ingedoken. We voelde ons net een kind overal dingen om vanaf te springen. Helaas was de grote opblaaskussen kapot. Toch probeerde we natuurlijk op de kussen te komen zodat anderen er op konden springen en je dan omhoog vloog het water in. Helaas is dit niet echt geluk, maar niet minder plezier.

Tegen zonsondergang gingen we weer terug en werd er vuurwerk afgestoken het is namelijk nieuwjaar hier en ook hier duurt dat 3/4 dagen. Ja ik tref het wel met het vieren van nieuwjaar. Het stelt alleen niet zoveel voor en het nadeel is dat of alles dicht is of alles is stuk duurder dan normaal. S avonds besluiten we naar night market te gaan, maar dit stelt echt helemaal niks voor. Eenmaal terug weer lekker op tijd naar bed. Hopelijk slaap ik dit keer beter. Helaas het is snik heet en dit keer wordt ik wakker door een geschreeuw van een jongen eb dat is geen nachtmerrie. Blijkbaar werd hij net verwend door zijn vriendin, gatver daar wil ik geen getuige van zijn. Ergste is nog dat ze het daarna gaan evalueren. Volgende ochtend (14 april)  is dit natuurlijk een geweldig verhaal bij het ontbijt en blijk ik niet de enige te zijn die dit heeft gehoord.

De Duitse meiden en ik besluiten om samen naar een andere guesthouse te gaan. Zij hadden al een kamer geboekt. Ik ga met ze mee. De eigenaar twijfelt of hij nog kamer vrij heeft de meiden nodigen mij uit in hun kamer scheelt ook weer in de kosten. Er wordt een matras in de kamer gelegd en geregeld is het dus ik slaap nu voor $2,33 per nacht. De Duitse meiden hebben tuk tuk gehuurd met anderen en gaan op verkenning richting Kep. Ik besluit die dag te relaxen en weer eens wat te schrijven voor mijn blog. 
Tijdens de lunch beland ik aan tafel met een Oostenrijkse meid, Anita, en delen we wat reiservaringen. 
S avonds spreken we af met Arek. Jongen die ik met de boottocht heb ontmoet en man en een vrouw die de Duitse meiden eerder hadden ontmoet. Een gezellige en rustige.

Vandaag hadden we het idee om scooter te huren, maar chrissie voelt zich niet lekker en was ook wat emotioneel. De meiden hadden even tijd met zijn 2-en nodig. Ik heb mij van het geld wat ik van Anja en Bert had gekregen verwend op een massage door een blinde. Niet alleen erg lekker maar ook nog voor een goed doel. Nog,als bedankt lieverds!

Cambodja bevalt goed. Mensen zijn over het algemeen aardig al wordt je er wel moe van dat je als blanke gezien wordt als een dollar teken. Zelfs Savee die van origine Cambodjaanse is betaald de hoofdprijs en ze moeten ook regel,stil deel van de winst aan de politie geven. Erg veel corruptie hier al heb je er als toerist niet veel last van.
Het is warm wat het soms lastig maakt. Ook ben ik voornamelijk alleen en het is een komen eb gaan van mensen wat ook wel uitdagend is. Toch heb ik het nog steeds naar mijn zin en het blijft een onvergetelijke ervaring!!

Vrijdag vertrek ik met de duitse meiden naar Sinahouksville wat gerund blijkt te worden door Russen. We gaan naar rustig gedeelte Otres beach en naar het eiland Koh Rong Samloem, het moet paradijs zijn daar dus ben benieuwd.

Hopelijk gaat alles goed met jullie. Het blijft leuk en fijn om af en toe wat van jullie te horen. Op FB krijg ik mee dat het beter weer wordt in NL. Ik wou dat jullie wat koelte deze kant konden opsturen en ik wat warmte jullie kant op.
Tot gauw Xx