Laos: Luang Namtha, Houy xai, Pak Beng en Luang Prabang

Laos 

Het leuke van reizen is naast dat je ontzettend veel mensen over de hele wereld ontmoet ook meer waardeert waar je vandaan komt en dat NL het nog niet zo slecht geregeld heeft. Tenminste dat os dan wat ik tot nu toe geleerd heb. 

Iedereen praat met iedereen en iedereen helpt iedereen. Soms zit je uren met iemand te kletsen, heb je een gezellige dag samen gehad of wat gegeten en dan realiseer je pas dat je iemand zijn naam helemaal niet weet. Soms gebeurd het dat je daar pas achter komt als je al afscheid van elkaar hebt genomen. Best grappig! 

Gisteren zei een vrouw uit Australië tegen mij als reiziger heb je allemaal dezelfde leeftijd en dat klopt wel een beetje. Jong en oud het doet allemaal leuke dingen met elkaar, leeftijd speelt hierbij geen rol.

Door het reizen is mijn hygiene standaard super gedaald. Ben een expert in hurk toiletten geworden. Toiletpapier??? Wat is dat??  Je raakt gewend aan de lucht de insecten en de rare plekken van de toiletten. Ik ga proberen nooit meer te zeuren over de openbare toiletten bij ons. Tenminste ik zal dan terugdenken aan de geweldige wc's hier in Azië. Toch raak je er aan gewend. 

Iedereen drinkt en eet van elkaar. Zelfde glas, rietje, bestek het maakt niet uit. Alles wordt goed gedeeld zodat je alles een x kan proeven. Plas en poep gesprekken zijn dagelijkse kost. Iedereen heeft vaak toch even de behoefte om dit met elkaar te delen.

Make up is echt lang geleden behalve dan voor het vieren van mijn verjaardag. Optutten in het algemeen gebeurd niet. Je trekt gewoon wat aan, kijkt niet of het matcht of het de laatste mode is. Ik loop in oude versleten kleren. Wel schoon natuurlijk, ook al gaat die standaard ook wat naar beneden. Heb nog nooit zo vaak een broek aan gehad en lekker op slippers gelopen. 

Het wordt wel tijd om een beetje te gaan shoppen. Kleding wordt wijder (gelukkig) en sommige dingen waren op een gegeven moment echt op. Alleen soms heb je niet echt tijd om te shoppen. Toch beetje zonde van geld en tijd HiHi.
Kan niet geloven dat ik dit nu typ. Dit zal ook wel veranderen zodra ik weer terug ben. Mam ik kan niet wachten om weer met Sale weer koopjes met je te scoren!

Laos
Opvallendste tot nu toe is wel dat vrouwen al lopend, werken en overal en nergens de borst geven. Hup tiet eruit en kind eraan. Niemand die daar van op kijkt en ook geen vrouw die zich daarvoor schaamt en waarom ook niet, het is natuurlijk. Ik ben zelfs een keer bediend door een vrouw die ondertussen borstvoeding gaf.
17 uur lijkt hier badder tijd. In bergen zie je mensen dan ik beekjes zich wassen of ze hebben in het dorp een soort van douche gemaakt of iig een gat waar water uitkomt.

Helaas hangt er wat smog doordat alle boeren hun vuil verbranden en het niet waait of regent waardoor de rook blijft hangen. Dit belemmert beetje het uitzicht maar ondanks dat blijft het een prachtig land met geweldige uitzichten. De mensen zijn ontzettend vriendelijk. Het weer is benauwd maar ook wel weer lekker wat warmte.

12 Maart uit Sapa vertrokken naar de grens met Laos. Dit was een slaapbus maar een lokale slaapbus. Dit houdt dus in dat lokale gewoon in het gangpad zitten. Dus ik moest tussen de mensen door opzoek naar een slaapplek. De bus was echt helemaal volgepropt met mensen en spullen. Op de vreemdste plekken stappen mensen in en of uit of er werden alleen etenswaren gedropt. Midden in de nacht na een korte plaspauze werd de tv aangezet met keiharde volume daarna keiharde muziek. Slapen werd daardoor wel een uitdaging. We kwamen na 12 uur 's ochtendsvroeg aan bij een
plaatsje vlakbij de grens. Daar moesten we overstappen. Ik ging naar Luang Namtha in het noordwesten van Laos, nog eens 12 uur in de bus. Dit was echt een mini bus en ook lokaal. Bijna geen beenruimte en mensen zitten weer in het gangpad. Op een gegeven moment zit iedereen tegen je aan bijna bij je op schoot. Gelukkig zag ik een andere westerling en we raakte aan de praat. Valerie komt uit Leiden zij is lerares wiskunde op VMBO  school en heeft een jaar vrij genomen. Erg gezellig gekletst en toch wel fijn om deze bijzondere reis met een andere westerling te delen en dan ook nog een Nederlandse!

De grens duurde echt heel lang. Vooral het uitschrijven bij Vietnamese grens duurde belachelijk lang. Natuurlijk geen nummertjes dus gewoon dringen en hopen dat hij jou paspoort pakt, maar de stapel wordt maar groter en groter. Onze paspoorten werden zelfs apart gelegd. Helaas was dit geen goed teken. We zagen mensen voordringen en die waren zo klaar. We zagen ze geld in paspoort stoppen. Wij ook proberen maar dat hielp helaas niet. Na een uur kwamen andere nederlanders. De stapel werd dus iets groter en na een half uur pakte hij onze stapel. Gelukkig...
Toen 15 min door niemandsland en naar Laos grens. Dat ging sneller maar je moest overal een dollar of 2 extra betalen. Tja niet klagen gewoon doen. Dat duurde 30 min. 

Toen verder in een warme bus helemaal volgepropt en weer stopte we op de vreemdste plekken om mensen in of uit te laten of spullen te droppen. Halverwege stapte Valerie uit, afgesproken om contact te houden. 

Na 24 uur, net toen het donker werd, kwam ik aan in Luang Namtha. Tuk tuk kunnen delen met mijn Vietnamese busgenoten. Grappige was dat ik niet kon betalen omdat ik nog geen ATM had gezien en dus nog geen Kip ( geld in Laos) had. Uiteindelijk werd ik door tuk tuk bij ATM afgezet maar ik hoefde niet voor de rit te betalen. Dat was mijn eerste ervaring met mensen uit Laos. Ze zijn dus echt lief en vriendelijk. Daarna rondgehobbeld en op zoek naar een slaapplek. Uiteindelijk wat gevonden, zag er super mooi uit, alles van hout. Snel wat gedronken ingecheckt pap en mam laten weten dat ik leef en toen een douche en slapen. was wel beetje verrot! 

Volgende ochtend (14 maart)  toen ik opstond en naar beneden wou lopen om te ontbijten zag ik iemand op het balkon zitten. Ik zei gedag, hij draaide zich om, bleek het Dan te zijn die ik in Saigon had ontmoet en een avond gezellig mee had gedronken en gegeten. Toeval bestaat niet! Dat hadden we allebei niet verwacht. Die dag besloten om samen een scooter te huren en beetje rond te rijden. Vlakbij Luang Namtha ligt een nationaal park. Helaas kwamen we er achter dat je daar alleen met een gids in kwam. Door de droogte stond het water laag dus raften en kajakken was nu niet echt de tijd. Dus gewoon lekker rond getuft. Nog een grot bezocht en lekker langs de weg rijst gegeten voor lunch. Was erg leuk. Bij de guesthouse kwamen ook vrouwen uit de bergen steeds armbandjes verkopen. Was op een gegeven moment wel irritant. Uiteindelijk had Dan voor mij twee armbandjes gekocht voor geluk en een veilige reis. Wat lief! Helaas werd Dan hierdoor erg favoriet bij de verkoopsters en werd hij steeds lastig gevallen.

Volgende dag ( 15 maart) beetje relaxen en 16 maart 's ochtends vroeg de bus genomen naar Houy Xai, een plaats aan de Thaise grens. Dit keer een grote bus en wat meer ruimte. Wel weer met de meest vreemde stops. Onderweg kregen we nog een lekke band. Gelukkig hebben deze bussen aan de achterkant aan ieder zijde twee banden dus we konden vrij snel weer verder. Je ziet in Laos langs de weg wel veel omgevallen vrachtwagens. Het zijn echt kronkelende wegen dus wrs te hard gereden. 

Na 5 uur rijden kwam ik in de begin van de middag bij Houy Xai aan. Ik had in de lonely planet gelezen over Daauw homestay. Dit is een homestay gerund door vrouwen uit de bergen. Ze worden door hun familie en dorpsbewoners afgestoten omdat ze gescheiden zijn. Om weer zelfvertrouwen te krijgen en iets te leren om later bijvoorbeeld een eigen winkel of homestay te beginnen komen ze in deze homestay werken en verblijven ze een tijdje. Van de donaties proberen ze kinderen naar school te sturen en natuurlijk de boel te onderhouden en draaiende te houden. De vrouwen leren hier met Westerlingen omgaan en krijgen ook Engelse les van de vrijwilligers. Je kunt hier dus als vrijwilliger werken, maakt niet uit wat. Voor je werk krijg je gratis verblijf en eten en drinken. Deze homestay is door een Nederlandse vrouw opgericht nadat ze haar studie culturele wetenschappen (ofzoiets ) had afgerond. Ze heet Lara. Ze kwam tijdens een van haar reizen ook in Laos terecht en verbleef in de bergen. Na haar studie besloot ze terug te gaan en wat voor de lokale gemeenschap te betekenen. Niet lang daarna ontmoette ze haar huidige man die dus uit de bergen van Laos komt. Inmiddels hebben ze drie kinderen. 
Op een gegeven moment besloten ze al hun geld in het opbouwen van deze homestay te stoppen. Ze is geen eigenaar ofzo de lokale vrouwen die daar werken runnen het. Zij helpt en ondersteund hun. Daartegenover staat dat ze met haar gezin daar kan verblijven en ze 3 mnd per jaar naar Nederland kan. Ze wonen dan in de garage van haar ouders in Zeeland. Ze vertelde mij dat ze naast natuurlijk donaties graag kinderkleding ontvangt. Hierbij dus een oproep mochten jullie wat over hebben dan kan dit dus via mij bij haar terecht komen. Jullie kunnen natuurlijk ook zelf in contact treden. Voor meer informatie http://www.projectkajsiablaos.org/. Hulp en geld is zeker nodig!! Een geweldige vrouw die dus haar hele ziel en zaligheid in dit project stopt voor de 'mountain women'.
Na het inchecken en het kort bijwonen van een Engelse les ben ik het dorpje gaan verkennen. Niet echt bijzonder en besloot wat te eten, enige restaurant waar wat mensen zaten stapte ik naar binnen en ontmoette ik Caja, 19 jarige meid uit Denemarken. Gezellig zitten kletsen en daarna heb ik haar mij homestay laten zien. Daar ontmoette wij Billy, 34 jarige jongen uit San Francisco. Gezamenlijk wat gegeten in de homestay en hele avond zitten kletsen. Besloten op de volgende ochtend gezamenlijk met Duits stel wat in guesthouse van Caja zat tuk tuk naar de pier te nemen. Op het programma stond namelijk een tweedaagse boottocht met overnachting in Pak Beng over de Mekong Rivier naar Luang Prabang. 

Het duitse stel was wel bijzonder. Constant vragen aan Caja over hoe en wat erg achterdochtig en beetje afwezig. Hun Engels was ook matig. Een alternatief stel maar wel aardig. We hebben gedurende onze bootreis wel om ze gelachen.

Bootreis was erg mooi eerste boot van de eerste dag was wat minder mooie, autostoelen in rijen van 2 en andere kant drie en lekker op elkaar geprakt. Tijdens de boottocht realiseerde ik mij dat ik mijn iPad was vergeten bij de homestay. Gelukkig zou vandaag mijn Oostenrijkse reisvriendin Andi in Houy Xai aankomen. Zij heeft ook mijn iPad opgepikt. Oohh wat ben ik blij en oohh wat heb ik weer een mazzel.

In Pak Beng, om kosten te besparen, hebben Caja, Billy en ik een kamer gedeeld. Toen we gingen eten kwam Caja een jongen tegen waar ze een hiking Tour mee had gedaan in Thailand. Dit was Jack uit Duitsland en 21 jaar oud. Hij reisde alleen dus we zijn bij hem aan tafel geschoven en hebben gezellig met zijn 4-en gegeten.  's Avonds nog lekker een drankje gedaan. Toen we de bar in kwamen zat aan een lange tafel een oost Duitser. Jack probeerde nog beetje een gesprek met hem te voeren , maar hij had een te zwaar accent en was ook stoned. Ik geloof dat hij op die avond wel 6 joints heeft zitten weg te paffen. Je zou denken dat drugs hier niet gebeurd, maar vooral hier wordt vooral aan mannen genoeg aangeboden. Je zou denken dat in Europa vooral in NL marihuana beter is en iig legaal. Als je hier gepakt wordt ben je de sjaak. Erg groot risico lijkt mij, plus je weet gewoon niet wat voor troep ze gebruiken. Dit is toch wel de regio van de opium en de cristal meth. Nou ja ik pas iniedergeval. 

De tweede boot was gezelliger omdat je tafels had. Alleen de banken waren hard dus je kon niet echt even je ogen dicht doen. Ook de boot stopte in the middle of nowhere om mensen op te pikken of te droppen. 
Eind van de middag 18 maart kwamen we aan en gingen we op zoek naar slaapplaats. Tenminste Caja en ik. Billy had heel luxe hotel geboekt, is 5 weken op reis dus heeft iets meer budget. Hij had heel lief aan Jack aangeboden dat hij gratis bij hem mocht verblijven. Aangezien hij beetje door ze geld heen zat en in totaal minimaal een jaar reist. Hij was ook niet helemaal lekker fit. Zo gaat dat sommige mensen zijn zo oprecht en ontzettend lief en aardig.

We werden door minivan van hotel waar Billy en Jack verbleven opgehaald en gelukkig mochten wij gratis mee. Dat Caja en ik naar het centrum liepen riep iemand mijn naam en ja hoor daar was Valerie. We zouden elkaar ook ontmoeten in Luang Prabang, natuurlijk voor mijn verjaardag. Ze had al een bed in een dorm van een hostel, maar de volgende dag besloten dat we met zijn 4-en, volgende dag kwam Andi namelijk ook, een kamer te delen. Die nacht hebben Caja en ik samen kamer gedeeld. Mijn reisvriendinnen zijn er dus met mijn verjaardag. Joehoe goed vooruitzicht.

19 maart gingen Valerie, Billy, Caja en een Italiaanse meid die Valerie in Hostel had ontmoet, Barbara en ik naar Chang Si Watervallen. Helaas was Jack ziek en bleef die in het hotel. We waren met grote groep omdat dat niet alleen gezellig is maar scheelt ook in de kosten van een tuk tuk. Tja we zitten toch op een budget. Voordat we aankwamen naar berenopvangcentrum geweest. Even beren kijken.
Daarna naar de watervallen en deze waren echt waanzinnig, zo helder, en verschillende plateaus. Lekker zwemmen, onder waterval staan en ook nog flink om hoog geklommen naar hoogste waterval. Weer op de terug weg zag Billy een soort van afslag. Caja en ik gingen met hem mee op avontuur. Echt over stenen ( gelukkig niet glad) door het water omhoog geklauterd. We werden toen getrakteerd op een geweldige afgelaten waterval met magnifiek uitzicht.
Dit was toch wel een super geslaagde dag! Terug weer met de tuk tuk, dat we dat hebben overleefd ben ik erg blij om. Volgens mij was onze chauffeur dronken of hij had iig gedronken. Hij reed op de heenweg al goed door maar nu ging hij echt als een maniak naar beneden en haalde alles en iedereen in. We waren blij dat we er waren.

Eenmaal terug was Andi aangekomen. Helemaal leuk om haar weer gezien. We waren compleet en besloten dan ook die avond mijn verjaardag te vieren aangezien Billy de volgende dag al weer vertrok. Hoe mijn verjaardag is geweest vertel ik de volgende keer. Al kan ik nu al zeggen die was top! Ook al miste ik jullie ook.

Bedankt voor alle lieve felicitaties en tot schrijfs!
X Sarah